1984

جورج اورول با نوشتن کتاب ۱۹۸۴ در سال ۱۹۴۹، یک پیش بینی تخیلی از آینده کرد و هم اکنون بعد گذشت بیش از هفتاد سال بخش زیادی از تخیل او به واقعیت پیوسته و بسیاری از رخدادهای کتاب، در دنیای واقع نیز اتفاق افتاده اند.

خلاصه داستان کتاب 1984

رمان «۱۹۸۴» یک داستان خیالی از وضعیت سیاسی یک جامعه است. جامعه ای که در آن افراد هیچ گونه آزادی ندارند. آن ها محکوم اند به کار بسیار و ممنوع اند از هرگونه ارتباط عاشقانه. همه چیز در اطراف آدم ها توسط تله اسکرین ها ذخیره می شود و حتی گاهی مردم، در فکر خود نیز تنها نیستند و جرئت نفرت ورزیدن به ناظر کبیر (رأس حکومت) را ندارن.

«وینستون اسمیت» کارمند وزارت حقیقت در این جامعه است. گویا وظیفه وزارت حقیقت سر و کار داشتن با اخبار و سرگرمی و آموزش و هنرهای زیباست. بقیه وزارتخانه ها؛ وزارت صلح، وزارت عشق و وزارت فراوانی هستند. برای وینستون وزارت عشق ترسناک ترین بود، چون هیچ پنجره ای نداشت. او هیچ وقت حتی از نیم کیلومتری وزارت عشق رد نشد.

با حضور وینستون در این جامعه ما شاهد چگونگی تأثیر این سیاست بر زندگی افراد هستیم. اینکه وینستون چگونه نمی توانست هیچ گونه حریم شخصی داشته باشد یا اینکه چطور احساس ناامنی و ترس از حکومت بر او چیره می شد. کتاب ۱۹۸۴ پر است از نماد.

ناظر کبیر، که در رأس این حکومت نفرت انگیز است، تله اسکرین ها که در همه جا افراد را م ‌پایند و شعار حزب که می گوید: «جنگ، صلح است. آزادی، بردگی است. نادانی، توانایی است». هریک از این ها می تواند برای هرکس تداعی کنندۀ اتفاقات سیاسی خاصی باشد.

بهترین ترجمه کتاب 1984

رمان 1984 توسط مترجمان زیادی به فارسی ترجمه شده است. یکی از ترجمه های مشهور این اثر، متعلق به حمید رضا بلوچ است که توسط نشر مجید منتشر شده است. از جمله دیگر آثار ترجمه شده توسط حمید رضا بلوچ می توان به کتاب های «روانشناسی رنگ ها» اثر ماکس لوشر، «هوش عاطفی» اثر دانیل گلمن، «آرزوهای بزرگ» اثر چارلز دیکنز و «سواد عاطفی و عشق» اثر کلود استینر اشاره کرد.

بخش هایی از کتاب 1984

صفحۀ سخنگو نوعی دستگاه فرستنده و گیرنده بود که صدای وینستون را، حتا وقتی که زمزمه ای بسیار آهسته بود، بی درنگ دریافت می کرد. خلاصه، تا زمانی که وینستون در محدودۀ دید دستگاه قرار داشت، هم تصویر و هم صدایش دریافت می شد. البته هیچ راهی وجود نداشت که بفهمی در فلان لحظۀ خاص آیا زیر نظر قرار داشته ای یا نه. همچنین هرگز نمی توانستی سر در بیاوری که پلیس افکار، چندبار و از چه طریقی، به تفتیش عقاید تو پرداخته است. حتا اگر می گفتند همۀ مردم را تمام وقت کنترل می کنند، چندان دور از ذهن نبود؛ یعنی آن‌ها در هر زمان که اراده می کردند، می توانستند همۀ رفتار و کردارت را زیر نظر بگیرند.

اهداف حزب، تسخیر تمام کرۀ زمین و خاموش کردن امکان تفکر مستقل برای همیشه است. بنابراین، حزب با دو مشکل مهم رو به رو است. یکی اینکه به رغم تمایل افراد به آنچه که در ذهنشان می گذرد، دسترسی یابد و دیگر اینکه چه گونه می توان در عرض چند ثانیه و بدون هشدار قبلی، چندصد میلیون نفر را کشت. این مسأله تا هر زمانی که تحقیقات علمی ادامه داشته باشد، موضوع پژوهش خواهد بود.

اونا تظاهر می کردن و یا شاید هم باورشون شده بود که قدرت ناخواسته و برای مدتی محدود به اونا واگذار شده و اینکه جایی در همین نزدیکی بهشتی وجود داره که توی اون انسان ها آزاد و با هم برابرن. ما اینطور نیستیم. ما می دونیم هر کس قدرت رو تسخیر می کنه، قصد نداره اونو از دست بده. قدرت وسیله نیست، هدفه. هیچکس یه حکومت دیکتاتوری رو برای محافظت از یه انقلاب به وجود نمیاره؛ بلکه انقلاب می کنه تا یه حکومت دیکتاتوری درست کنه.

به چه دلیل باید از کلماتی استفاده کرد که تنها مخالف یه کلمۀ دیگه هستن؟ هر کلمه‌ای ضد خودشو تو دلش داره. به طور مثال، واژۀ «خوب» رو در نظر بگیر. وقتی این کلمه رو داریم دیگه چه نیازی به کلمۀ «بد» داریم؟ «نا خوب» می تونه کار اونو انجام بده؛ تازه بهتر هم هست؛ چون دقیقآ متضاد کلمۀ «خوبه» و واژۀ «بد» این معنا رو نمی رسونه. همینطور اگه به صورت قوی تر کلمۀ «خوب» نیاز داشته باشیم چه معنی داره که یه رشته کلمۀ به درد نخور مثل «عالی» و «فوق العاده» و مثل اینارو به کار ببریم؟ «بیش خوب» همون معنی رو می رسونه، یا اگه بازم صورت قوی تری مدّ نظر داشته باشیم «دوچندان بیش خوب» این معنا رو می رسونه.