نام ناپذیر

نام ناپذیر نام رمانی است از ساموئل بکت، نویسنده­ ی بزرگ ایرلندی و برنده­ ی جایزه نوبل 1969، که در سال 1953 به زبان فرانسوی منتشر شد. ترجمه ­ی این اثر به زبان انگلیسی نیز توسط خود نویسنده در سال 1958 صورت گرفت و به چاپ رسید. این رمان قسمت سوم از سه­ گانه ­ی معروف بکت است که کتاب اول مالوی نام دارد و کتاب دوم، مالون می­میرد.

بکت نویسنده پیشرو و منحصر به فرد در سبک نیهیلیسم (پوچ­گرایی) و تئاتر ابزورد (معناباخته) است که همیشه با قلمی تلخ و بدبینانه تصویری برزخی از دنیای انسان مدرن را، روی کاغذ منعکس می ­کند. شاید بتوان گفت جدای تاثیرپذیری از نویسنده­ ی هم وطن او، جیمز جویس، اصلی­ ترین عامل موثر بر بکت در خلق شاهکارهایش بیش از هرچیزی، پایان جنگ جهانی دوم و معنا باختگی فلسفه­ های تفکری ماقبل این اتفاق، بوده است.

نوشتنِ رمان نام ناپذیر همانگونه که خود بکت به آن اقرار کرده است، بسیار سخت­تر از دو قسمت قبلی این سه­ گانه بوده است؛ اما نتیجه­ ی آن، شاهکار نسبتاً سخت­ خوانی شده است که برای هر مخاطبی که بخواهد با خوانشی ادبی، فلسفی و یا حتی سیاسی و اجتماعی آن را بخواند، حرف برای گفتن دارد.

خلاصه داستان کتاب نام ناپذیر

راوی داستان اول شخصی مجهول است که فقط حرف می­زند و حرف می­زند. هیچگاه از حرف زدن دست نمی­ کشد و حرف­ هایش هیچ هدف مشخصی را دنبال نمی­ کند و کاملاً پراکنده است. این رمان اثری است از سفر به اعماق درونی انسان؛ سفری پر از ابهام و مسائل ضد و نقیض به ذهن یک انسانِ پوچ. به نوعی بکت در این رمان می خواهد با پوزخند به جمله­ ی "من می­ اندیشم، پس هستم." دکارت بگوید که "من حرف می­ زنم و ادامه می ­دهم، پس می ­توانم تصور کنم که تا این لحظه هستم."

ساموئل بکت در طول زندگی خود آثار داستانی و نمایشنامه ­ای بزرگی را نوشته است که بسیاری از آنان به فارسی ترجمه شده­ اند، از جمله: نمایشنامه ­ی در انتظار گودو، نمایشنامه ­ی آخر بازی و رمان­های وات و مُرفی.

از جمله آثار ترجمه شده توسط سهیل سُمّی نیز می­ توان به دو رمان دیگر سه­گانه ­ی بکت (مالوی و مالون می­میرد)، تسلی ناپذیر از کازوئو ایشی گرو، تاویل رویا از زیگموند فروید و سرگذشت ندیمه از مارگارت اتوود اشاره کرد. این کتاب در نشر ثالث به چاپ رسیده است.

جملات زیبای کتاب نام ناپذیر

«می­گویند هرجا آدم­ها باشند، چیزها هم خواهند بود. آیا این به آن معناست که وقتی اولی را قبول می­کنید، باید دومی را هم قبول کنید؟ زمان مشخص خواهد کرد.»

«احمق نبودن، این بهترین داشته­ ام خواهد بود، بهترین کارم، همین احمق بودن، با این آرزو که ای کاش نبودم، با این فکر که نبودم، با علم به این که بودم، احمقِ احمق نبودن، نبودن. چون هرچیز قدیمی­ ای، نه، فایده­ ای ندارد، باید داشته باشد، اما ندارد. عذابی بغرنج که نمی­توان درکش کرد، یا محدودش کرد، یا احساسش کرد، یا زیر بار تحملش رفت، نه، حتی تحملش هم نمی­توان کرد، به اشتباه رنج می­کشم، حتی این کار را هم به اشتباه انجام می­دهم، مثل بوقلمونی پیر که ایستاده، رو به مرگ، و پشتش پر از جوجه ­ها و موش­ هایی است که پنهانی او را می ­پایند.»