نامه های عاشقانه

کتاب "نامه‌های عاشقانه"، مجموعه ای از نامه های جبران خلیل جبران به معشوقه اش "می زیادا" است. "می‌زیادا" یکی از برجسته ترین نویسندگان ادبیات عرب محسوب می شود. می ‌به واسطه ی شغل پدرش، با خانواده به قاهره مهاجرت کرد و در آن جا شروع به کار در زمینه های ادبی و نوشتار کرد. او در سال ۱۹۱۱ کتاب گل های رویا را که به فرانسوی نوشته شده بود به عنوان اولین اثر خود چاپ کرد.

می زیادا از اندیشه و سبک جبران تاثیر زیادی گرفته بود و متقابلاً توجه جبران هم به آثار او جلب شده بود. ارتباط آن دو از طریق نامه نگاری ادامه می‌ یافت و علی رغم این که دیداری نداشتند، از طریق همان نامه ها به صمیمیتی بسیار دست یافته بودند. کتاب نامه های عاشقانه مجموعه نامه هایی ست که جبران خلیل جبران برای می زیادا می نوشت.

نامه نگاری آن ها حدوداً از سال ۱۹۱۲ آغاز شد و تا سال ۱۹۳۱ که جبران درگذشت، ادامه یافت. در ابتدا محتوای نامه ها نوعی تبادل نظر و به اشتراک گذاشتن دیدگاه بود که در ادامه رنگ و بویی عاطفی و عاشقانه یافت. کتاب بیشتر شامل نامه های جبران است و فقط حدود هفت نامه از می ‌موجود می‌باشد.

از آثار دیگر جبران خلیل جبران می‌توان موسیقی، عروسان دره، ارواح سرکش، بال های شکسته، و اشکی و لبخندی، دیوانه، پیشاهنگ، شن و کف، عیسی پسر انسان، خدایان زمین، آواره، و باغ پیامبر را نام برد. کتاب نامه های عاشقانه را آزاده مسعودنیا ترجمه کرده و انتشارات ثالث آن را به چاپ رسانده است.

در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:

«دوشیزه می ‌عزیزم. تو از دست من عصبانی و ناخشنودی، کاملاً حق داری. من به سهم خودم، هیچ کاری نمی توانم بکنم جز تسلیم کردن خویش به اراده ی تو. آیا می‌توانی هر عمل اشتباهی را که من کرده ام، منی که از دنیای مترها و معیارها خیلی خیلی دورم، فراموش کنی؟ آیا نمی خواهی آنچه را که ارزش حفظ کردن در جعبه اثیری ندارد در جعبه طلایی بگذاری و به آب روان بسپاری؟»

«کسی که غایب است نمی تواند اطلاع دست اولی از آن کسی که حاضر است داشته باشد؛ و نامنصفانه است که این را جرم تلقی کنیم. زیرا هیچ جرمی بدون اطلاع یا آگاهی مجرم به جرم تحقق نمی یابد.»

«هر انسانی به هنگام برخورد با چیزهایی که دوستشان دارد و چیزهایی که دوستشان ندارد، قادر به تظاهر و مانور دادن در بلندپروازی هایش و تاخت زدن اندیشه هایش است، اما هیچ انسانی روی این کره ی خاکی آن جا که پای تنهایی اش در میان باشد قادر به تنهایی و وانمود نیست، یا توان این را ندارد که با گرسنگی و تشنگی اش مانور بدهد یا آن‌ها را تاخت بزند.»