مالوی

کتاب مالوی اولین کتاب از سه­ گانه ­ی معروف ساموئل بکت، رمان و نمایشنامه ­نویس بزرگ ایرلندی، در سال 1951 نوشته شده است. دو کتاب دیگر این سه­گانه ­ی خاص، به ترتیب "مالون می­میرد" و "نام ­ناپذیر" نام دارند. سبک نگارش کتاب جریان سیال ذهن از دید شخصیت­های داستان است اما سبک محتوایی کتاب را نمی­شود به راحتی تعیین کرد. بکت در این کتاب مدام از سبک­های مختلف مانند رئالیسم، سورئالیسم و … به یکدیگر گریز می­زند.

شاید بهترین توصیف از سبک کتاب ابزودیسم (معناباختگی) است؛ بکت در نمایشنامه­ های در انتظار گودو و آخرِ بازی نشان داده است که از بزرگترین استادان این سبک است. سبک ابزودیسمِ بکت بسیار تاثیر گرفته از انسان مدرنی است که جنگ جهانی دوم را به تازگی از سر گذرانده. رمان به دو بخش تقسیم شده است.

خلاصه داستان رمان مالوی

در بخش اول مالوی، شخصیت اصلی داستان، در اتاقی نامشخص که گویا برای مادرش بوده است چشم باز می­کند. با زبانی بسیار گنگ و مبهم اشاره ­می­کند که به دیدن مادرش می­رود و بقیه بخش، سفری بسیار اعجاب انگیز و تودرتویی است به ذهن مالوی که در راه خانه­ ی مادرش است. بخش دوم داستان به کارآگاهی به نام موران می­پردازد که به دنبال مالوی می­گردد. این شخصیت در اول رنگ و بوی شخصیت­های بکتی را ندارد. منطقی است و روند تفکراتش معنا دارد و منسجم؛ اما داستان از جایی اوج می­گیرد که او نیز کم کم دچار معنا باختگی می­شود.

در این کتاب نباید دنبال معنا گشت! کافیست خواننده ­ی این اثر با جریان سیال درون­ کاوی­ های پراکنده و مبهم شخصیت­های کتاب همراه شود. آنگاه متوجه می­شود در دنیای درونی که بکت برای شخصیت­ هایش ساخته، همه چیز معنای خود را باخته است. آن­ها هیچ نمی­دانند، پریشان و سرگشته ­اند و گویا ارتباط­شان با دنیای بیرونی قطع شده است. ساموئل بکت در سال 1969 موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شده است.

سهیل سمی مترجم کتاب مالوی

سهیل سُمّی آثار بسیاری را از بزرگانی چون ساموئل بکت، مارگارت اتوود، هنری میلر و زیگموند فروید به فارسی ترجمه کرده است. از جمله­ ی این آثار می­توان به هر سه کتاب سه­گانه­ ی بکت، سرگذشت ندیمه از مارگارت اتوود و فقط یک داستان از جولین بارنز اشاره کرد. این کتاب در نشر ثالث ترجمه و چاپ شده است.

جملاتی زیبا از کتاب مالوی

«جنگل‌ها پُر از چیزهای خوبند. در روزگاری که فکر می‌کردم صلاحم در این است که سوادم را بالا ببرم، یا سرم را گرم کنم، یا خودم را متحیر کنم، یا فقط وقت‌کشی کنم، جایی شنیده، یا احتمالاً خوانده بودم که وقتی کسی در جنگل تصور می‌کند که دارد در مسیری مستقیم حرکت می‌کند، در واقع، دارد دور خودش می‌گردد، به همین دلیل، نهایت تلاشم را کردم تا دور خودم بگردم، به این امید که با این ترفند بتوانم در مسیری مستقیم حرکت کنم.»

«شکی نیست که آدم گاهی غریبه‌هایی را می‌بیند که خیلی غریبه نیستند، انگار زمانی در حلقه‌های ذهنی ما نقشی ایفا کرده‌اند.»

«انگار همگی از یک دوره خستگی و فرسودگی واحد سر بلند کرده ­ایم. به پیش و به پیش، توده بر روی توده، تا وقتی که عاقبت دیگر هیچ جایی باقی نمی­ماند، و نه هیچ نوری، تا بتوان چیز بیش­تری برروی توده­ ها توده کرد.»