مارک و پلو (مجموعه ای از سفرنامه ها و عکس ها)

مارک و پلو اولین سفرنامه‌ی منصور ضابطیان است که اولین بار در ۱۳۸۹ به چاپ رسید. ضابطیان کتاب را با خاطره‌ای آغاز می‌کند؛ خاطره‌ی روزی که یکی از دوستانش پیشنهاد سفری به خارج از ایران را با او مطرح کرد و ضابطیان هم همانند اکثریت مردم ایران با تصور این که سفر به خارج پول بسیار نیاز دارد و اصلا ضروری نیست، از پذیرفتن طفره رفت. اما در نهایت تسلیم اصرارهای دوستش و میل ماجراجویانه‌ی خود شد و تن به سفر ترکیه سپرد.

در پی این تجربه او آموخت که گویی سفر خارج چندان هم دور از دسترس نیست و می‌توان تمهیداتی اندیشید و راحت‌تر و ارزان‌تر سفر کرد و این، آغازی بود برای سفرهای متنوع و جذاب منصور ضابطیان و نوشتن این سفرنامه و دیگر سفرنامه‌های او.

مارک و پلو قصه‌ی سفر به فرانسه، اسپانیا، لبنان، هندوستان، ایتالیا، ارمنستان، کره جنوبی و آمریکاست. یکی از جذاب‌ترین قسمت‌های کتاب، عکس‌های آن است. عکس‌هایی که با دقت و وسواس بسیاری گرفته شده‌اند و قرار گرفتنشان لا به لای سفرنامه، به مخاطب در جهت تخیل، کمک شایانی می‌کند. با این عکس‌ها به علاوه‌ی قلم روان منصور ضابطیان، مخاطب خود را در بطن داستان و سفر تصور کرده و لذت می‌برد.

مارک و پلو تجربه‌ی زیسته‌ی منصور ضابطیان است. او آنچه را که شخصا تجربه کرده نوشته و این زیبایی کتاب را دوچندان می‌کند. پس از مارک و پلو کتاب‌های دیگری با نام‌های برگ اضافی، سباستین، چای نعنا و سه رنگ را نیز در زمینه‌ی سفرنامه نوشت که آن‌ها هم با استقبال مواجه شدند. همه‌ی این سفرنامه‌ها را انتشارات مثلث منتشر کرده است.

در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:

«کتاب خواندن در پاریس حسابی حرص آدم را درمی آورد. هرکسی را می‌بینی، یک کتاب در دست دارد و تندتند مشغول مطالعه است. سن و سال هم نمی‌شناسد، سیاه و سفید و مرد و زن و بچه هم نمی‌شناسد. انگار همه در یک ماراتن عجیب درگیر شده‌اند و زمان در حال گذر است. واگن‌های مترو گاهی واقعا آدم را یاد قرائت خانه می‌اندازد، مخصوصا اینکه ناگهان در یک مقطع خاص کتابی گل می‌کند و همه مشغول خواندن آن می‌شوند. آن‌هایی که اهل کتاب نیستند حتما مجله یا روزنامه‌ای پر شال‌شان دارند که وقت‌شان به بیهودگی نگذرد و اگر حتی‌ آن را هم نداشته باشند، می‌توانند از چندین عنوان مجله و روزنامه‌ای که به لطف آگهی های فراوانشان به طور رایگان در مترو توزیع می‌شوند، استفاده کنند. فضای پاریس هیچ بهانه‌ای برای مطالعه نکردن باقی نمی‌گذارد. شاید برای همین است که پاریسی‌ها معنای انتظار را چندان نمی‌فهمند. آن‌ها لحظه‌های انتظار را با کلمه‌ها پر می‌کنند.»

 

«در نگاه تربیت شده‌ی ما ایرانیان، همیشه سفر به خارج (فرقی نمی‌کند به کجا) یک کار غیرضروری، تجملاتی و از سر سیری بود و هیچ کس سعی نکرده بود ضرورت دیدن جهان و آشتی با دیگر سرزمین‌ها و ملل را برایمان تشریح کند. با نگاه برآمده از چنین تفکری پاسخ آن روز من به فرشید یک «نه» ی قاطعانه بود.»