مائده های زمینی و مائده های تازه

«مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه» اثر آندره ژید کتابی ست درباره‌ی زندگی. مشوقی ست برای دقیق‌تر دیدن و حس کردن. همه‌ی ما جمله‌ی معروف “ای کاش عظمت در نگاه تو باشد نه در آن چیزی که بدان می‌نگری” از این کتاب را شنیده ایم؛ نوشتار کتاب به گونه‌ای است که حقیقتاً در انتها زیبایی به نگاه شما هدیه می‌شود و شما مشتاق به خوب نگریستن و زیستن می‌شوید. آندره ژید شما را دعوت به خودشناسی می‌کند و دعوت به آموختن از هرچیز و سپس گذر از آن. او در این کتاب همانند یک دوست عمل کرده که تلاش دارد به مخاطبش از امید واقعی سخن بگوید. مانند مرشد و معلم عمل نکرده و با قلم دلنشین و شاعرانه‌اش مخاطب را سمت هدفش سوق می‌دهد. این کتاب به افرادی که شور و شعف زندگی را گم کرده اند و در پی امید هستند بسیار پیشنهاد می‌شود.

کتاب مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه یکی از آثار فاخر ادبیات فرانسه است که در ابتدای چاپ چندان دیده نشد اما رفته رفته جایگاه خود را یافت و امروزه از برترین کتاب‌های جهان است. آندره ژید نویسنده‌ی اهل فرانسه است که در این کتاب به زبانی ساده فلسفه‌ی خود را شرح داده. کتاب توسط چند نفر به فارسی ترجمه شده که یکی از بهترین آن‌ها ترجمه‌ی مهستی بحرینی ست که در انتشارا ت نیلوفر به چاپ رسیده است. آندره ژید کتاب‌های دیگری همچون «در تنگ»، «سمفونی روستایی»، «سکه سازان»، «ضد اخلاق» و غیره را نوشت. هم چنین جایزه‌ی نوبل سال ۱۹۴۷ به او تعلق گرفت و در ۱۹ فوریه ۱۹۵۱ درگذشت.

در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانیم:

«سرچشمه‌ی همه‌ی دردسرهای تو، ای ناتانائیل، گوناگونی چیزهایی است که داری. حتی نمی دانی که از میان آن کدامین را دوست‌تر داری و این را در نمی‌یابی که یگانه دارایی آدمی زندگی است. حتی کوتاه‌ترین لحظه‌ی زندگی نیز از مرگ زورآور‌تر است و آن را انکار می‌کند. مرگ چیزی نیست جز رخصتی برای زندگی‌های دیگر، برای اینکه همه چیز پیوسته نو شود. برای اینکه هیچ یک از صورت‌های زندگی آن را بیش از زمانی که برای شناختنش ضروری است، در اختیار نگیرد. خوشا لحظه‌ای که سخن تو طنین افکند. همواره گوش فرا ده، اما هنگامی که لب به سخن می‌گشایی، دیگر گوش مده.»

«ناتانائیل، در کنار آنچه به تو ماننده است نمان، هرگز نمان، ناتانائیل. همین که فضای پیرامونت رنگ تو را به خود گرفت، یا تو به رنگ آن درآمدی، دیگر سودی برایت در بر نخواهد داشت. باید آن را ترک بگویی. هیچ چیز برایت خطرناک‌تر از خانواده تو، اتاق تو، گذشته تو نیست. از هز چیز جز آموزشی که برایت به ارمغان می‌آورد برمگیر؛ و کاش لذتی که از آن جاری است، مایه‌ی خشکیدن و به پایان رسیدنش شود.»