تنها گریه کن

«تنها گریه کن»، با عنوان کامل «روایت زندگی اشرف سادات منتظری مادر شهید محمد معماریان»، یک اثر در حوزه ادبیات پایداری و دفاع مقدس می باشد، که در قالب خاطره نویسی نگاشته شده و روایتگر زندگی مادر شهید «محمد معماریان» است.

پس از تاکید مقام معظم رهبری بر حفظ یاد و خاطره شهدای دفاع مقدس، خانم اکرم اسلامی که از نویسندگان انقلابی و دغدغه مند حوزه جنگ و دفاع مقدس می باشد، تصمیم به نگارش کتابی درباره زندگی نامه شهدا گرفت تا دین خود را ادا کند. تنها گریه کن حاصل هفته ها هم نشینی و گفتگو با مادر این شهید عالی قدر، خانم اشرف سادات منتظری و همچنین مصاحبه با دیگر آشنایان شهید می باشد.

خانم اسلامی از سال ۱۳۹۶ شروع به تحقیق و پژوهش پیرامون زندگی مادر شهید و گردآوری مطالب نمود و پس از یک سال، نگارش اثر را آغاز کرد. تدوین، جمع بندی و نگارش مطالب کتاب نیز یک سال و نیم طول کشید، تا این که نهایتاً در سال ۱۳۹۹ این زندگی نامه در ۲۸۵ صفحه، برای نخستین بار توسط انتشارات «حماسه یاران» چاپ و وارد بازار شد.

این کتاب بلافاصله پس از انتشار مورد استقبال منتقدان و عموم خوانندگان قرار گرفت و به شهرت بسیار زیادی دست یافت. اهمیت این کتاب به اندازه ای زیاد است، که حتی مورد توجه مقام معظم رهبری نیز قرار گرفت و ایشان تقریظی با دست خط خودشان بر آن مرقوم فرموده و از نویسنده کتاب تقدیر نمودند. تنها گریه کن از سال ۱۳۹۹ بارها تجدید چاپ شده و در سال 1401 به چاپ پنجاه ام هم رسیده است.

خلاصه کتاب تنها گریه کن

کتاب تنها گریه کن همان طور که از عنوان کامل روی جلد آن پیدا است، روایتی از زندگی بانو «اشرف سادات منتظری» مادر شهید دفاع مقدس محمد معماریان می باشد. این کتاب از زبان مادر شهید معماریان روایت شده است، پسر نوجوانی که در حالی که تنها سیزده سال داشت به جنگ رفت و در عملیات کربلای پنج به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

«تنها گریه کن» داستانی واقعی از زندگی در یک خانواده مذهبی انقلابی است. این کتاب به طور کلی خاطرات بانو منتظری را از زمان پیش از دوران پیروزی انقلاب تا سال ها پس از شهادت فرزندش محمد، در بر گرفته است. بیشترین تاکید نویسنده در این کتاب، علاوه بر ماجرا های زندگی انقلابی خانم منتظری، عمدتاً بر روی کودکی تا نوجوانی شهید محمد معماریان و تربیت او قرار گرفته است.

در این کتاب، نویسنده به خوبی با پیشینه خانواده معماریان آشنا می شود و به روشنی، تاثیر یک مادر معتقد و آتش به اختیار در تربیت فرزندان عاشق اهل بیت، انقلابی و پیرو ولایت فقیه را می بیند. خواننده این کتاب مراحل رشد و تعالی شخصیت خانم افضلی را درک خواهد نمود، این که چگونه و تحت تاثیر چه عواملی، از دختری معمولی همچون سایر دختران هم سن و سال خود، به زنی شجاع و با روحیه بالای انقلابی تبدیل شد.

به نوعی که در اوج جوانی حاضر شد نه تنها از مال و جان خود برای انقلاب و دفاع از کشور مایه بگذارد، بلکه فرزند نوجوان خود را نیز برای کشورش فدا کند. این کتاب 12 فصل دارد که هر کدام مقطعی از زندگی مادر شهید را روایت می نمایند.

یکی از فصول کتاب نیز به ترجیع بندی زیبا از خانم «نغمه مستشار نظامی» اختصاص دارد، که با الهام از این کتاب سروده شده است. در فصل پایانی کتاب، آلبومی از برخی تصاویر خانواده شهید وجود دارد، که دوره های مختلف زندگی آن ها را به تصویر کشیده است.

سبک کتاب تنها گریه کن

تنها گریه کن از جمله آثار غیر داستانی مربوط به حوزه جنگ و دفاع مقدس می باشد، که در قالب زندگی نامه و خود زندگی نامه نگاشته شده است. از آن جایی که این زندگی نامه از زبان مادر شهید روایت می شود، می توان آن را در ژانر خاطره نویسی (بیوگرافی) نیز تقسیم بندی نمود، که از ژانر های بسیار پرطرفدار در ادبیات غیر داستانی و به خصوص ادبیات پایداری به شمار می آید.

البته باید متذکر شد که تمام فصول این کتاب از اصول خاطره نویسی پیروی نمی کند. به عنوان مثال بخش هایی از کتاب از زبان دیگر اطرافیان خانم منتظری، مانند همسایه ها و هم رزمان شهید، روایت شده است. نویسنده کتاب، خانم اکرم اسلامی، از لحن و زبانی بسیار صمیمی و دوستانه برای روایت داستان زندگی مادر شهید بهره گرفته است، که باعث ایجاد همدلی بیشتر مخاطب شده و احساسات را برمی انگیزد.

از مهم ترین ویژگی های این اثر، عناوین فصول کتاب می باشد، که از شاعرانگی و لطافت خاصی برخوردارند و با محتوای آن در هماهنگی کامل به سر می برند. انتخاب این عناوین از ذوق سرشار ادبی نویسنده حکایت دارد و نشانه تسلط ایشان به ادبیات و قرآن می باشد.

اکرم اسلامی نویسنده کتاب تنها گریه کن

خانم «اکرم اسلامی» در سال ۱۳۶۴ متولد شده است. از این نویسنده علاوه بر نگارش و گردآوری کتاب «تنها گریه کن»، کتابی تخصصی در حوزه حقوق با عنوان «قاچـاق کالا و ارز به عنوان جرم اخلال در نظام اقتصادی» موجود می باشد.

جملات زیبای کتاب تنها گریه کن

«حتی اگر کتاب را ننویسی، اصرار دارم بروی و برای یک بار هم که شده، حاج خانم را ببینی.»

این نقطه، تنها چیزی بود که در موردش تردید نداشتم؛ دیدار! و خب واقعیت این است که نمی شود یک بار حاج خانم را ببینی و دوباره دلت هوایش را نکند و قرار دومی نگذاری. یک صبح زمستانی بود. میان کوچه های بلوار امین، خانه شان را پیدا کردم و برای اولین بار در عمرم، با آغوش گرم یک مادر شهید مواجه شدم که فقط برای من باز شده بود.

من غریبی می کردم و او مادرانه، مهربانی. تعارفم کرد هر کجا راحتم بنشینم. بی اختیار چند قدم برداشتم طرف مبل راحتی سمت راستم و تا پایان تمام جلسات مصاحبه، جایم را تغییر ندادم. بعد ها برایم گفت: «این جا که می نشستیم و حرف می زدیم، اتاق محمد بود. چند سال پیش موقع تعمیر خانه، از حاجی خواستم دیوارش را بردارد.» و من که همیشه به نشانه ها ایمان داشتم، دلگرم شدم.

دیدار اول مان تا اذان ظهر طول کشید. نرفته بودم برای مصاحبه، نرفته بودم برای محک زدن خودم؛ حتی به پرونده باز روبرویم به چشم خریدار هم نگاه نمی کردم. حاج حسین سفارشم کرده بود و من گوش به فرمان، رفته بودم تا نفس پاک و بهشتی یک مادر شهید بهم بخورد و روزم را نورانی کند.

همیشه دلم می خواست کار های بزرگ انجام بدهم؛ سرم درد می کرد برای کار های سخت و پر زحمت. پخش کردن اعلامیه، هم خطرش زیاد بود، هم مهم. آن موقع اگر کسی را با اعلامیه می گرفتند، باید فاتحه خودش را می خواند؛ این ها یک طرف، زن بودنم هم یک طرف. کسی که به بقیه اعلامیه می رساند، قدم بزرگی برمی داشت.

مردم باید می فهمیدند شاه چه کارها کرده و آن ها چرا باید روبرویش بایستند. چرا خون این همه جوان ریخته توی خیابان. مردم باید ارتباط شان با امام برقرار می ماند. شاه فکر کرده بود اگر آقا توی کشور نباشد، کار از دستش در می رود، ولی کور خوانده بود. یکی دو نفر را همیشه می دیدم، شناخته بودم شان. این ها مثل سرگروه بودند؛ مردم را هدایت می کردند، حتی بعضی جاها فراری شان می دادند.

رفتم پیش یکی از آن ها و گفتم:«من می خوام کمک کنم.» گفت:«همین حالا هم داری به اسلام کمک میدی.» گفتم: «نه، منظورم اینه می خوام کار مهمی انجام بدم.» دوباره جواب داد: «همه این ها که توی خیابان سر جونشون معامله می کنن، کارشون مهمه، تو هم مثل اون ها.» داشت امتحانم می کرد؛ کوتاه نیامدم.