انسان شادکام

تاب انسان شادکام، مجموعه‌ای از جستارهایی مستقل (ادبیات غیر داستانی) است که با شاعرانگی هر چه تمام تر، توسط کریستین بوبن نوشته شده. او در این کتاب، یک داستان منسجم را روایت نمی‌کند، بلکه نظرات و احساسات خودش را راجع به زندگی و افراد مختلف از جمله خانواده و حتی افراد مشهور بیان می‌دارد. با خواندن این کتاب، می‌توان تا حد زیادی به جهان کریستین بوبن نزدیک شد و خط فکری او را شناخت.

برای کسانی که در ابتدای مسیر کتابخوانی هستند، کتاب انسان شادکام می‌تواند پیشنهاد مناسبی باشد چرا که مجبور نیستند از ابتدای کتاب تا انتهای آن را یک نفس بخوانند تا قصه را دریابند؛ بلکه می‌توانند در هر زمان یکی از قسمت‌های کتاب را انتخاب کرده و مطالعه کنند چرا که قسمت‌های مختلف کتاب، چندان به هم متصل و مرتبط نیستند.

کریستین بوبن در نوشته‌هایش به مفاهیمی انتزاعی همچون عشق، دوستی، تنهایی، جاودانگی، مرگ و… می‌پردازد، مفاهیمی که به تعداد انسان‌های کره زمین، تعریف دارند و کریستین بوبن از جمله کسانی ست که تعاریفش از این مفاهیم ارزش خواندن دارد. در کتاب انسان شادکام نیز، او از پرداخت به این مفاهیم دریغ نکرده است.

انتشارات ثالث کتاب انسان شادکام را که به همت فرزانه مهری ترجمه شده است، به چاپ رسانیده؛ و هم چنین نشر ماه آوا آن را به کتاب صوتی تبدیل نموده است. کریستین بوبن آثار دیگری هم چون بخش گمشده، قاتلی به پاکی برف، قدیس فرودستان، همه گرفتارند و ژه را نیز نوشته است که همگی آن‌ها با ترجمه‌ی فرزانه مهری در نشر ثالث منتشر شده اند. هم چنین کتاب‌های دیگر او مثل زندگی گذران، جشنی بر بلندی‌ها توسط انتشارات پارسه چاپ گشته اند.

در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:

«وقتی جوان بودم، کتاب‌هایم خود به خود نوشته می‌شدند. من اربابشان نبودم. کتاب‌هایم را همه می‌نوشتند، از ماه، سبزه و چهره آفتابی معشوق گرفته تا زندگی که از مجموع زندگی و مرگ فراتر است. به سختی می‌توانستم آن‌ها را "کتاب هایم" بنامم.»

 

«مطمئن‌ترین راه برای شناختن زیبایی واقعی این است که نفرت و انزجاری را که به سوی خود جذب می‌کند، اندازه بگیریم.»

 

«می توان تنها با یک شعر در جیب، به آب زد و از مرگ گذشت. خواندن، نوشتن، دوست داشتن تثلیثی مقدس است. شعر، دایره سکوتی است با سنگ‌هایی سوزان. جهان، سرمایی است که همه جا را تا ستارگان فرا گرفته. حدود ساعت دو صبح، ملکه‌ها می‌میرند و من از فریادشان شگفت زده می‌شوم. "همیشه دوست داشتن، همیشه رنج کشیدن، همیشه مردن."»

 

«می‌دانم که باخ دیوانه است. به او گوش می‌کنم. باخ جنون تشویش و اضطراب دارد. موسیقی‌اش به سوی خدا هجوم می‌برد، درست مانند کودک نوپایی که قدم بر می‌دارد و می‌داند در گودی بازوان مادر، در نیم دایره آغوش او سقوط خواهد کرد. کودک که با هراس خود را به پرتگاه انداخته، به موقع در میان بازوان مادرانه آسمان جای می‌گیرد.»